NARCOLEPTIC

Pansin ko these days, antukin na naman ako.  At kapag ganito ang nararamdaman ako, indication ito na depressed ako.

Yap, I am depressed whenever I feel dizzy all the time.  May pagka Narcolpetic ako.  Yun bang kahit sapat na ang tulog e nakakaramdam pa rin ng antok.

At siyempre, may pinanggagalingan ang lahat ng depression.  Usually, kapag may gusto kang gawin na hindi mo magawa.

And true to me, meron ngang mga bagay na gusto kong mangyari na hindi nangyayari at ayaw mangyari ng mga tao sa paligid ko.  I will blog specifically about those things some time.

What would you  feel that your leadership is being challenged?  Yun bang tinatawag ka nilang leader nila and yet, hindi ka naman nila agad-agad sinusunod.

Balik tayo sa mga gusto kong mangyari, yung isa ipinadaan ko pa sa proper body for approval at na-approved naman.  Akala ko lang.  Nakalimutan ko nga pala na pagkatapos ng aming mga meetings, may mga aftermath reactions pa iyon.  At doon nabubuo ang mga pagtutol.

Isang hapon, kinausap ako ng very influential couple about my idea.  Malumanay naman ang pagsasabi.  At isa pa, according to her, pinagpray daw nila ang tungkol sa idea ko and negative raw ang revelation.  

I tried to be calm, although it was very offensive to me.  At paano naman ako makakalaban e sagot daw yun sa panalangin nila? Sino ba naman ang makalalaban sa panalangin?  Kilala pa naman ang taong iyon na prayerful.

Why is it offensive? Para kasing yung idea ko ay hindi bunga ng panalangin.  At para bang sila lang ang dinirinig ng Diyos o sa kanila lang nangungusap ang Diyos.  

Then in the midst of our talk, nasabi niya na sa Pastor daw nagpapahayag ang Diyos kung ano ang gusto niyang maging takbo ng church.  Di ba inconsistent yun to the highest level?  Sa akin nagpapahayag ang Diyos pero kapag may idea ako at hindi congruent sa iniisip nilang tama o mabuti e, sasabihin sa iyo na hindi yun ang lumabas sa kanilang prayer.

What can I say about these?  That I am sick and tired and about to lose my faith in the "church."  That I feel so trapped.  That my growth is stunted by the people who is comfortable with their traditions and opinions.

And I want out!  I want to be free! I want respect for my opinion and my position.  That, sadly, I encounter so much from where I am now.

But where will I go?  Napakadalang lang naman ng church na nagtitiwala talaga sa kanilang leader.  Others would like to lead their leaders or think that they are better than their pastors.

May God help me and lead me to a better path.  Only a listening heart would understand why I feel so lost and  so least.

Dahil sa mga nangyayari, I feel so inadequate.  Parang sinasabi sa yo na you're no good.  Minsan, gusto ko na ring mawalan ng tiwala sa sarili dahil sa mga experiences ko.

Gusto kong sabihin na, "Bakit kaya hindi na lang sila ang magpastor?"  Tutal, may sarili rin naman silang pamamaraan at kagustuhan?

Inaantok na uli ako habang sinusulat ko ang post na ito.  Tinatamad na naman akong gawin ang mga bagay na dapat kong gawin at mga santambak na mga gawain.

But how come I still have time to write or to blog?  I am just praying that somehow, the Lord, will shed light to this feeling of mine and bring me back to a life of sanity and decency.

INTOY SYOKOY(The Review)

Ang KalyeMarino sa Cavite City ay waring lugar ng kawalang pag-asa para sa maraming naninirahan doon ngunit hindi para kay Intoy.  

Ito ang lugar kung saan lumaki si Intoy Syokoy (JM De Guzman) at ang tatlo niya pang kaibigan na lalaki at isang babae, si Doray. (LJ Reyes).

Si Intoy ay isang magtatahong na umiibig sa kanyang kababatang si Doray.  Ninais ni Intoy na ialis si Doray sa lugar na iyong upang makapagsimula sila ng bagong buhay at maiahon si Doray sa pagbebenta ng kanyang sarili para ipangtustos sa pangangailangan at pag-aaral ng kaniyang dalawang kapatid.

Nagkasundo silang dalawa na sa oras na maibenta na ni Intoy ang kanyang tahungan ay babalikan niya si Doray at sisimulang ang kanilang pangarap.

Kapwa nilisan ng mga ina, sila Intoy at Doray ay nakipagsapalaran sa buhay upang bigyang pag-asa ang isa't isa.

Subalit ang tadhana ay magiging malupit sa kanilang dalawa at sa dakong huli ay masusubok kung hanggang saan ang kanilang pag-ibig sa isa't isa.

Ang pelikula ay tumatalakay sa kahirapan ng mga tao sa Kalye Marino at sa kung paano nila nilalabanan ang mga ito.  May ilang nakasusumpong ng daan ng pagbabago sa Kalye Marino at may ilan naman ang tanging sagot ay ang lisanin ito.

Sa pelikulang ito makikita na ang dangal ng tao ay maaaring maitumbas lamang sa ilang kilo ng isda.

Pagtatakip ni Doray sa pinanggalingan ng kanyang itinitinda, "Laway lang naman ang puhunan ko diyan."  Pero laway lang ba talaga ang puhunan niya?

MGA MUMUNTING LIHIM(The Review)

Best friends can be the best of enemies.  This is what the deceased's dairy revealed and this seems be the message of the film, Mga Mumunting Lihim.

Four friends maintained their friendship until one succumbed to death due to cancer and left a diary that revealed truths about themselves and tested the genuineness of their friendship.

The movie will make one feels uncomfortable watching it with your friends.  One will tend to ask, "Does my best friend do all this talking  behind my back?"  And the scary answer is, yes.

My two friends who watched it with me agreed to the truth that the film is telling, friends do talk behind each other's back.  Sometimes out of concern but oftentimes out of envy. So with my eldest son.  He revealed to me that during his high school, he felt very happy whenever his best friend is not around.

The whole cast delivered a compelling performance but it was Janice de Belen who stole the show.  I cannot imagine the immaculate Janice will be essaying such kind of a character.


Reading a diary can be fun but not always ... especially if it talks about you.


Mga Mumunting Lihim stars Judy Ann Santos, Iza Calsado, Agot Isidro and Janice de Belen.

KALAYAAN(The Review)

While  former President Joseph Estrada was facing his impeachment trial, a soldier assigned in one of the islands in Kalayaan  is also battling the pain of loneliness.  The movie, Kalayaan states that loneliness can drive a person crazy.  Sometimes, it is even worse than losing one's sanity.

She enjoyed the poster but not the film

The first half of the film shows the soldier, Julina Macaraig of Nueva Ecija, spending his whole day with a routine.  Alongside with that routine are diversions to keep himself occupied during the whole day.  No dialogue can be heard from the lead character.  Viewers who are used to watching kilometric lines would find this movie boring. In fact, my wife fell asleep watching this film.  On one hand, there is no one to talk with in that island, so, it is just proper to lessen dialogue.  

One would really feel the loneliness Julian is enduring in that island.  The atmosphere changed mainly for the viewers on the next half of the film when two soldiers named Lucio and Eric joined  played by actors Zanjoe Marudo and Luis Alandy joined Julian in the island.  

Lucio who is an old timer in the island in some of his conversation with Eric had revealed that Julian was traumatized when another soldier who used to join him in the island committed a suicide.  They also talked about the ghost of a man and the presence of mermaids that the dead soldier was seeing.  Lucio even told that the dead soldier fell in love with the mermaid.

The movie is implying that while our country id trapped in the vicious cycle of corruption and immorality, a soldier can find himself imprisoned also in that remote island.  At the end of the film, the Philippines got its freedom from its incompetent president.  Julian got also his freedom in the most unexpected way.

The movie succeeds in giving us the genuine feelings of soldiers who do not only battle for our country's sovereignty but also  fight their  personal demon. 

ANG NAWAWALA(The Review)

A ten year old twin, played and dared each other to stand on top of the wall with a cliff behind. One succeeded, the other one fell and died.  From then on, the happiness in the family disappeared, especially of the mother and one of the twin, Gibson.

The movie, Ang Nawawala chronicles the story of the trauma that the boy Gibson suffered by losing his twin brother.  Right after the accident, Gibson, could no longer talk.  All that he does is making gestures to communicate with them.  The death of his twin brother made many areas of Gibson's life died too; his relationship with his twin brother, with his family especially his mother, his relationship and belief in himself.  That had been their lives for ten years.

But things changed when Gibson went home from the US to spend christmas with his family.  Little did he know that he will meet a person who will put back his belief in himself and in life.  An experience that will enable him to talk again and reconcile with his mother during New Year's day!

THE ANIMALS(The Review)

Eto na ang aking unang reaction sa unang pelikula na aming pinanood sa Cinemalaya, The Animals.

Ano ang maaaring mangyayari sa isang gabi ng party na binubuo ng mga  high school students? Ito ang waring tema ng pelikuang The Animals.  Dalawa sa tatlong bida ng pelikula ay ipinapakitang lulong sa ipinagbabawal na gamot.  Habang ang bidang babae naman ay may sakit ng "cleptomaniac".

Sa samu't saring mga concerns ng mga kabataan, waring ang mga bisyo ang kanilang napagtutuunan.  At kahit na nga mukhang maaalwan ang kanilang buhay, hindi sila nakaligtas sa higit na pangako ng kaligayahan ng mga bisyo.

At the party, ang mga manonood ay magiging saksi kung paanong ang mga tao ay magiging parang asal hayop through sexual promiscuity, drunkeness, violence, lust, drug addiction etc. .  Sa pelikulang ito ipinapakita how people lose control of themselves, their decency and propriety.  Dito sa pelikulang ito mapapasabi ka ng "yuck" or "eew" o kaya ay mapapapikit para umiwas makita ang ilang eksena.

At first, it seemed fortunate for the female lead to leave the party after catching her boyfriend flirting with another girl. But fate seemed to be against her when she realized that the world is a bigger party place and more party animals await her.

Parents and youth need to watch this film.

CINEMALAYA 2012

July is my CINEMALAYA month.  It is also my time to date my wife and film buddy, Donna.

Cinemalaya is becoming a popular film festival  through the years.

The lobby in front of the Main Theater of CCP

In my previous church appointment, I was the first one to get interested  in  independent films.  These days, I share that interest with some of them

My Mount Pisgah family and now, 
my Cinemalaya family, Rosel Legaspi

  

These were the films that we'd watched on our  first day to the said independent film festival

The Animals

Ang Nawawala

Intoy Syokoy ng Kalye Marino

Kalayaan

These were our tickets

Addition to my collection

I love independent films because of their unpredictability.  Being a non-conventional person myself, I think I really belong to this kind of films.

On my next posts, I will try to make a reaction to the movies that I'd watched.  I say reaction more than a review because I am not an authority film critique.  And also, I can't watch the movie several times to give me a clearer understanding of the film.

RED AFTERNOON

My afternoon turned red when our church secretary requested me to attend a meeting.

Actually, I didn't feel attending  but since the venue is near my place and I am the only one available to attend,  I went on.

The reason why I was reluctant to go is because the meeting was sponsored by THE PHILIPPINE RED CROSS.  We all know that Red Cross has something to do with blood donation.  And honestly, I am afraid to donate my blood.  Royal blood kasi ako.  Hahahahahahahahahaha!

Pero nawala ang takot ko dahil pagbungad ko pa lang sa venue e binigyan na agad ako ng ganito

Bloody Red Tshirt di ba?

Eto pa

Pampadagdag ng dugo 

In fairness, bago ka nila kuhanan ng dugo ay bubusugin ka muna.  Actually, hindi ko pa nga nakunan ang pineapple juice na binigay nila pagkaupo ko.

Kung ganito ba naman lagi ang seminar, e di lagi akong go.  Hahahahaha!

Pero wala naman talagang kuhanan ng dugo.

Medyo duduguin ka lang sa pakikinig.

All About Red Cross

The Philippine Red Cross is now venturing in accidental and death insurance.  They offer insurance to all ages, from 6 to 86 years old.

If you are interested, you can hit them thru these numbers

Pasensiya na kung dinudugo kayong tignan ang mga numbers sa picture, tinamad na akong tumayo to capture a better angle.

At dahil generous sila sa amin, iniisip ko tuloy na magdonate na ng dugo at magvolunteer sa Red Cross

I am now ready to be one of the millions of volunteers

How I wish tumatanggap din sila ng fats.  I am so much willing to donate.  Promise! Red-Cross my heart. Hahahahahahahaha!

By the way, Red Cross is a worldwide non-government organization.  But don't look for a Red Cross in Islam Countries.  What they have there is ...

Red Crescent

Kung tayong mga Christians e cross ang symbol natin, ang Islam naman ay crescent.

That's it my readers, you have to be politically correct, kung ayaw niyong dumanak ang dugo. Hahahahahahahahaha!

PRAXIS

• LEADERSHIP

• HOLY SPIRIT

• PRAYER

• PRAXIS

Those are some of the titles of the groups that we were told to choose from  in the Youth Conference that I attended a couple of years ago.  

The first three titles above topped the most numbers of members.  The last didn't get any.

I did not choose it either.  I preferred to join the group for would be bloggers.

But given a chance to choose again.  I will opt to pick the group called. PRAXIS.

Perhaps the reason why it was snob was because of the tunfamiliarity of the word to many, especially to the youth.  The truth is, it means so simple.

PRAXIS means practicing what we preach or walking our talk.

I think that all beliefs hinge on the fact that faith needs to be put into action.

During our group discussion in Midweek Service, we chose to discuss our respective PRAXIS.

Kuya Amos 

My son, Amos and me shared about our dealing with Ayen. I have shared a great deal about Ayen in my previous posts.  You can check it out to see how we try to  serve Ayen in our own small ways.

Karl

Our pianist, Karl, belonged to our group.  His talent for music is what he shares with students of UST by being a pianist to them without expecting a renumeration.  Even if, he, himself is in need, he does not close his eyes to people who might be as needy or needier than him.

Teacher Irene

Teacher Irene handles our learning center.  But she is not exempted from lending a hand to a helpless individual.  One time, a lady walked in to our church and looked for someone to comfort her.  She found what she is looking for in Teacher Irene.  She was no longer a stranger since they are now friends.  It is such a blessing to know that strangers can still come to our church and find a home.  One afternoon, Teacher borrowed money from me.  In our discussion that night, she confessed that the money she borrowed from me, she gave to the lady who visited her again and had no money to pay for a jeepney fare back home.

The lady is broke these days.  She is her family's bread winner but she seems to be a victim of an illegal recruiter.

Teary eyed, the woman said to Teacher Irene, "It is only to you whom I owe something (Sa iyo lang ako may utang)."  

Teacher Irene whispered to herself, "Kay pastor Arnel ka may utang, hindi sa akin."  

It is inspiring to know that people, like teacher Irene, who is not that well off could still afford helping another needy person, even if it means borrowing money from a needy pastor.  Hahahahahahaha!

The experiences above are what we call, CHRISTIAN IN ACTION. 

MANTSA

One day, I decided to wear this again

Matagal ko nang hindi sinusuot ang polong ito kasi ...

May mantsa siya

Pero dahil wala akong maipang terno sa pants kong navy blue, napilitan akong isuot siya.

At dahil may mantsa ang polo, ganito ang mga naisip kong gawin:

• takpan siya ng braso  para hindi mahalata ng tao.

• palabasing basa lang iyan ng pawis

• magdahilang hindi alam na may mantsa pala ang suot.  Siyempre kasama ang acting na parang nagulat oras na mapuna ng tao.  Best Actor yata ako.  Hahahahahaha!

Pero, sa isang banda, naisip ko, kung ang buhay ko nga puro mantsa e naipagpapatuloy ko pa, e yun pa kayang damit lang.

Kaya ang suma, sinuot ko  siya nang wala nang alintana.

Mabuti naman, dahil noong araw na iyon, wala namang nakapansin sa polo ko na may mantsa.

BESTFRIEND

Habang ako ay nagpaplantsa, sinabihan ako ni Amos ng ganito 

"Papa, pansin ko bestfriend kayo ni (insert name)."

"Paano mo naman nasabi na mag bestfriend kami?"

"Naririnig ko kapag nag-uusap kayo."

Siguro, ini-imagine niyo kung paano kami nag-uusap ng bestfriend kong sinasabi ni Amos?  

"Papa, may umaaway ba sa iyo dito sa church?"

"Paano mo naman nasabing may umaaway sa akin dito sa church?"

"Naririnig ko kayong nag-uusap ng bestfriend mo?"

Para tuloy naririnig ko si BOY ABUNDA na nagsasabing, "Magbabalik ang The Buzz."  Hahahahaha!

Siguro, gusto niyong malaman kung ano pinag-uusapan namin nung sinasabi ni Amos na bestfriend ko.   Sige, i-bestfriend niyo rin ako para malaman niyo.  Hahahaha!

Madalas kasi kapag nag-usap ang mag bestfriend e ang topic nila ay ang kanilang best enemy.  Hahahahahahahaha!

Actually, wala naman talagang label ang relationship namin sa tinutukoy ni Amos na bestfriend ko na miyembro.  Siguro, sa mata ng anak ko, feeling niya bestfriend ko ang member na ito.

At sa tanong ni Amos, ay ganito ang sagot ko.

"Wala namang umaaway sa akin dito, iba lang sila magpakita ng pagmamahal kaysa sa bestfriend ko na tinutukoy mo." 

"May iba, mahal ako dahil may ginagawa akong mabuti  sa kanila."

"Yung iba naman, mahal ako kahit wala akong ginagawang mabuti sa kanila."

"Yung iba, mahal ako dahil pastor ako."

"Yung iba naman ay mahal ako dahil tao ako."

O DI BA PARANG DIALOGUE SA PELIKULA?

Mabuti na lang mayroong tao na mahal ako kahit ano pa ako.  

BESTFRIEND ang tawag doon. 

At tama si Amos, bestfriend ko nga ang taong tinutukoy niya.

RAIN DOWN ON ME

As I promised in my previous post, I will bath under the rain one day.

It was this afternoon when the rain came while I am in the midst of my laundrying.

Trying not to be outdone by the rain's attempt to ruin my laundry, I went on to my task.

Next to my laundry is this.

Enjoying the rain shower

With Amen Learn

Posing under the cold rain

Not only us who took a cold bath

I also grab the chance to give a clean-up to our dryer

Our dyer must be happy to be cleansed and felt cared for.

WHO SAYS that a rainy day is a bad day?  In my case, it is not.  It is even happier.  Just ask the sisters in the picture below.

They were enjoying the rain too!

My question to you is, "When was the last time you bath under the rain?"

My question to myself is, "When will I bath under the rain again?"

I HOPE IT IS SOONER.

THE POWER OF SUGGESTION

I NEVER THOUGHT THAT MY SUGGESTION WOULD BE THIS

POWERFUL.

I am so excited about the blog of Gilmartin.  Just like what I said in my comment on his post, I believe that he deserves to write more than I do.

When I am with him, my confidence in English proficiency

would like to hide in shame.

He is an English professor in Cavite State Universtity and a

voracious reader. He is also well versed in Hebrews, Chinese and Greek.

I think he has no problem being tagged as a geek.Hehehehehe!

He is one of the preachers I admire. His messages even without much fanfare could stand on their own.

I am not an ego centric but I do enjoy whenever he calls me Sir. More than the title, I love the respect that goes along with the term.Yes,he had shown me alot of respect inspite of our

poles apart personalites.

I am just happy that he cared to mention me as part of his

budding career as a blogger.

Heaven is the feeling when I become intstrumental for someone to reach his potential.

I WILL NOT JUST WATCH OUT FOR HIS BLOG'S LAUNCHING. I WILL ALSO FOLLOW IT DAY BY DAY!

BLOODY POST

Kahapon pa ako nagcrave ng pakaing ito. Ginalugad ko na ang
12th,11th Avenue dito sa Caloocan.

At last sa 10th Avenue ko lang pala matatagpuan.

Sa halagang P9 may tatlong stick na ako nito

O diba, madali lang ako pasayahin?

Hindi niyo na kailangan ng dugo niyo at buhay para lang ako
paligayahin.

DUGO LANG NG BABOY OK NA! HAHAHAHAHAHA!

Speaking of dugo at buhay,

Ang alam ko noong magpastor ako buong buhay ko ang inilaan
ko

Pero bakit mayroon pa rin akong di mapasayang mga tao?

Siguro sadya lang mabigat ang dugo nila sa akin.

EXCUSEME!

Magsasampay

na

lang

sana

ako

nang

biglang

kumulog.

Para

bang

sinasabi

na

huwag

kang

magsampay

at

ihinto

mo

ang

paglalaba.

Pero

ang

sagot

ko

naman

sa

kulog

'Excuse

me

may

dryer

ako."

Para

lang

yang

spacebar

ng

laptop

ko

na

ayaw

gumana

at

waring

nagsasabi

na

huwag

ka

nang

magblog.

Sabi

ko

naman

sa

spacebar

ko,

"Excuse

me,

may

mga

readers

po

ako!'

Eto

ang

sagot

sa

tanong

niyo

kung

bakit

paisa-isang

word

ang

pagsulat

ko.

Papipigil

ba

ako

sa

mga

natural

at

unnatural

difficulties?

Siyempre

MALAKING

HINDI!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ngayon

mga

readers

alam

niyo

na

kung

ano

panabla

sa

mga

epal

ng

buhay

A BIRTHDAY LETTER TO MY PRINSESA

July 12, 2012

My Dearest Aiah Dasha,

Today you turn 2 years old.  And I am happy to celebrate your birthday.  You know why?  Because You are my Dasha, my God's grace. You indeed came from God because your mother and I was not expecting you.  We both thought that your kuya Aiehn will be the youngest in the family.  But God said "No. There is a girl I am preparing as my gift to you."  I must say, we do not own you.  It is God who owns you and gave you to us.  That makes you so special.

Remember that I love you not because of your gender. You bear the privilege for being  my one and only daughter though. I love you because YOU ARE YOU. And i love you through and through.

I love your even if we are not always together.  Even if I am missing so much parts of your daily life, it doesn't mean I love you any less.  If only you could be by my side, making your papa, happy and proud.

You know what?  Papa lived his early life disliking himself, He disliked himself as a boy.  And couldn't imagine himself  being a girl.   But when you were born, resembling your papa in most of your physical self.  Papa realized that he is a beautiful person after all.

You know what? I would like to tell you that you got the sweetest smile.  How I wish you could always be by my side to ease your papa's weary and pain, just by your smile.

But to those times we are away from each other, you are always in my heart and in my prayers.

I LOVE YOU ANAK! I WISH YOU ALL THE BEST THAT LIFE COULD OFFER

The one who holds you dearest,

 Papa Arnel 

TAKAL

Pansin ko nagiging blog na about Ayan ang blog kong ito.  Bloggable naman kasi talaga.

Kasi kanina, pagkarating niya rito sa parsonage, binigyan na siya ni Diko Amiel ng isang bowl ng luto niyang spaghetti at isang mug ng juice.  Mukhang gutom si Ayan dahil parang konti lang sa kanya ang maraming serving ni Diko Amiel.  Madami naman talaga kapag nagserve si Diko kasi tinutulad niya sa katawan niya.  Hahahahahahaha!

Pero mukhang kailangan pa ni Ayan kaya binulungan ko si Diko na dagdagan pa ng konti.  

"Papa, ok na yun.," giit ni Diko. 

Hindi na ako nakipagtalo.

Maya-maya nagpaalam na si Ayan.

Pagkalabas na pagkalabas ni Ayan, pinagsabihan na ako ni Diko.

"Papa, huwag mong hayaan na si Kuya Ayan ang kukuha ng pagkain niya kasi dati sinandok niya lahat ang sinangag sa kawali at hindi na kami natirhan," ang turo sa akin ni Diko.

"Kita mo nga yung toasted bread sa center table nung humingi siya ay  inubos niya lahat," dagdag pa niya.  May nakabukas na kasing pack ng toasted bread sa center table nang dumating si Ayan.

Hirit naman ni Kuya Amos, "Papa, sa mental, ganon ang ginagawa nila.  Naka-takal na agad sa kanila ang pagkain."

Alam niya kasi na naconfined si Ayan sa Mandaluyong.

image taken from the internet

"HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA!," ang tawa kong pagkalakas-lakas.  Feeling ko tuloy pasyente ako sa mental health.

Akala tuloy ng dalawa hindi ako naniniwala sa sinasabi nila.

"Naniniwala naman ako sa inyo," ang sabi ko sa kanila.

Natawa ako kasi feeling ko lang, yung aming parsonage (tawag sa bahay ng pastor) ay nagiging isa nang orphanage na maaari pang maging INSTITUTION FOR MENTAL HEALTH.  Hahahahahahahahahaha!

THE SINGING COOK

This afternoon, nagluluto na naman si Diko Amiel ng kanyang spaghetti.  Pero may bagong sahog sa kanyang pagluluto.  At batid ko ito kahit nasa kuwarto ako sa itaas.

May sahog na kanta ang kanyang specialty.  Praise and worship song ang birit niya.

If I am not mistaken, "You Are Good" ang title ng kanta.  Gamit ang netbook ko kanina, sinasabayan niya ang kanta sa youtube.

Masaya ako na masaya siyang nagluluto.  Siyempre kapag masaya ang nagluluto masarap din ang mailuluto.

Bukod pa roon, ang pagkanta niya ng kantang iyon ay nagpapahiwatig na lumalapit pa rin sa Diyos kahit paano.

Hindi kasi nagsisimba si Diko Amiel.  For no apparent reason, huminto na siyang magsimba.  At kahit ilang ulit ko siyang tanungin kung bakit, wala siyang malinaw na sagot.  All I can do is to guess.  

Marami akong ginamit na tactics to make him attend our worship service pero epic fail lahat.

Pero hindi naman siya huminto ng pagbabasa ng bible.  Madalas nga ay nagtatanong siya sa akin tungkol sa kanyang mga nababasa.

Actually, yung iniisip ko na iniisip ng miyembro ang higit na nagiging drive ko para siya mapasimba.  Imagine, anak ng pastor, hindi nagsisimba.  

Minsan tinanong ko siya uli kung kailan siya magsisimba, ang sabi naman niya malapit na.

Hindi ko lang alam kung kailan yung malapit na yun o kung kasinglapit ng aking iniisip.

Pero tuwing nakikita ko siyang binabasa ang bible at kumakanta ng praise and worship, nakakakita pa rin ako ng pag-asa.

Nagtitiwala na lang ako sa mensahe ng kanyang kinakanta,

"You are good all the time and Your love endures forever."

HINDI KA SI CRISTO

Noong una, pinuntahan niya lang ako sa church upang siya ay maipanalangin.  Sumunod niyang bisita, tanghalian kaya naimbitahan ko siyang sa bahay na kumain.    

"Pastor, puwede bang manood muna ako ng tv dito  Wala kasing tv sa amin e."  Sabi ko naman ok lang.  Pagkatapos noon, araw-araw na siyang pumupunta sa bahay namin.  At siyempre, kumakain.

Si Ayan habang kumakain

23 years old na si Ayan.  Hanggang third year lang siya sa high school kasi nalulong siya sa drugs.  Miyembro sa church ang kanyang namayapang ina.  Ang tatay niya naman daw ay nasa Tarlac, may iba nang pamilya.  Dahil isa lang siyang anak ng mga magulang niya, nag-iisa na lang siya sa bahay nila.  Bagama't katabing bahay niya ang tiyuhin niya.  Ang kanya namang tiyahin ang sumusuporta sa kanya.

Pagkatapos ng ilang araw niyang pagpunta punta sa bahay, nagtatanong na ang dalawa kong binata.  Actually, nagrereklamo na sila.  Madalas kasi, hindi pa naliligo si Ayan kapag pumupunta sa bahay.  At napupuno ng amoy niya ang ibaba ng bahay.  Mabuti na lang may kuwarto sa ibaba para sa mga anak ko at sa itaas naman ang kuwarto ko.  Masakit kasi talaga sa ilong at maya-maya sa ulo ang hangin kapag pumupunta nang di naliligo si Ayan.

Kumakain, tumatambay, nagpapahinga sa salas o nanonood ng TV.  Medyo ok lang naman yun.  Ok ba talaga o umiiral na naman ang kaplastikan ko?  Hahahahahahahahaha!  Sa isang banda, may mga agam-agam din ako.

Siyempre nakapag-aalala rin na may taong nalulong sa drugs na kasama mo.  Naiisip ko ang mga gamit namin at ilang gadgets sa bahay.  Oo, sinabihan ko ang mga anak ko na mag-ingat.

Kailangan ring magluto kami kapag nandiyan siya.  Although nagdadala rin ng ilan-ilang pagkain bilang pangshare sa bahay.  Sabi ko nga bakit nag-abala pa siya.  Ang plastik ko talaga no?

Pero lahat ng agam-agam ko at ng mga anak ko ay pilit naming pinaglalabanan maliban lang sa isang bagay.  Minsan kasi tumatawa na lang siyang mag-isa.  Naku po!

Ang totoo, naconfined na rin si Ayan sa Mandaluyong.  Ngayon naman siguro maiintindihan niyo ang agam-agam ko.

"Pastor, puwede bang dito na ako matulog?," ang pakiusap ni Ayan.

"Pasensiya ka na Ayan, ang puwede lang magstay dito ay mga pamilya ko lang.  Yun ang policy ng simbahan," ang sagot ko sa kanya.  Hoy, mga readers, hindi na plastic yun ha? Policy talaga yun.  Defensive ba ako?  Hahahahahahaha!  

Ang totoo may extrang kuwarto pa sa taas na puwede siyang pagtulugan.   Kaya lang, again, I need to abide with the policy. 

"Papa, lagi-lagi na siya narito," reklamo ng panganay at pangalawa ko. 

"Anak, paano ko sasabihing huwag na siyang pumunta rito kung mukhang dito siya nakakasumpong ng pagtanggap? Siyempre, yung iba, itataboy siya.  Sige nga, ilagay niyo ang sarili niyo sa kalagayan niya.  Gusto niyo ba na paalisin din kayo?," katwiran ko.

Simula noon, kapag nasa bahay si Ayan, pinariringgan ako ng pangalawang anak ko.  Hindi raw ako si Cristo.  Natatawa na lang ako.

Isang hapon, dumating na naman si Ayan, umaalingasaw na naman sa loob ng bahay.  Naglakas na ako ng loob.  Sabi ko, "Ayan, maligo ka.  Ang magpapastor dapat naliligo araw-araw."  Yun ang nasabi ko kasi, minsan nasabi niya na gusto niya raw magpastor.  Pumayag naman sa panguuto ko.  Ang problema, wala siyang pamalit kaya, inihanap ko siya ng shorts, brief at tshirt ng aking mga binata.  

Siyempre pa, may mga matang nakatingin sa akin nang masama at parang nagsasabi na "Hindi ka si Cristo". Hahahahahahahaha!

Binigyan ko rin siya ng tuwalya.  Ang problema, paano sa susunod na punta niya?  Kaya ang ginawa ko, pinalaban ko sa kanya ang pinaghubaran  niya.

Sayang lang at nabura ko accidentally ang mga pictures sa memory card ng cp ko.  May picture doon ng pinagsabunan ng marumi niyang damit na natalo ang sabon dahil sa sobrang dumi.  Sobrang itim.

Sinundan ko siya kung paano maglaba. Ano ba? Ang alam ko, toddler lang ang sinusundan.  Pero kailangan pa talaga niya ng gabay.

"O, bakit isang banlaw lang ang damit mo," pagtataka ko.
"OK lang yun pastor, para mas mabango," sagot niyang nakangiti.

Sa loob-loob ko, alam niya pala ang ibig sabihin ng mabango.  Hahahahaha.  Hindi na ako nakipagtalo sa katwiran niya dahil baka ilublob niya pa ako sa pinagsabunan niya.  Hahahahahaha!

Sabi niya sa akin habang nakangiti, "Pastor salamat ha?"  Parati siyang nagpapasalamat sa akin.  Sunod na hirit niya, "Pastor, puwede bang ampunin niyo na lang ako?" Naku naman, magiging orphanage pa yata ang parsonage(tawag sa bahay ng pastor) ko.  Hahahahahahaha!

Nalungkot ako kasi hindi naman aking talaga ang bahay kaya hindi naman ako makasagot sa kanya.  "Pasensya ka na Ayan, talagang policy ng simbahan na pamilya lang ang titira dito."  Sagot na man siya, "Ok lang pastor."  Alam ko naman na hindi naman talaga "ok" sa pakiramdam ang sagot ko sa kanya.

Minsan may dala siyang pampritong isda. Minsan naman ay ganito ang kanyang bitbit.

Siyempre tinanong ko siya kung saan yun galing.  Mahirap na baka mapagkamalan pa akong mastermind niya.  Hahahahahahaha!

"Binili ko po yan Pastor."

"Saan ka kumuha ng pera?"

"Sa tita ko po."

Nakahinga na ako ng maluwag

Ngayon, pag pumupunta ako ng grocery, kasama na sa bilang si Ayan.  Nagprito ako ng longganisa para sa almusal.  Natuwa naman ako nang marinig ko sa pangalawa kong anak na nagsasabing hindi ako si Cristo, "Kuya, tiran mo ng langgonisa si Kuya Ayan."   Natuwa ako hindi dahil panatag na akong pumupunta si Ayan kundi dahil medyo tanggap na siya ng mga anak ko.  Ibig sabihin, wala nang masamang tingin sa akin at magsasabi na, "hindi ka si Cristo." Hahahahahahahaha!

Naisip ko, hindi talaga ako si Cristo pero kailan ko maipapakita si Cristo at kailan ko masusunod ang utos ni Cristo?  Kailan ko maisasapamuhay ang pananampalataya ko kung mabibigo akong pakitunguhan si Ayan na maaaring nilalayuan na ng mga tao?

Ang pagsunod ko ba ay sa tuwing komportable lang ako?  Sa tuwing mabango lang ang naaamoy ko?  Sa tuwing walang dinadalang pangamba sa pakiramdam ko?

Sa isang banda, nagpapasalamat ako kasi may chance na ako na hindi lang kumanta at sumayaw tungkol sa pagiging Cristiano ko.  May chance na akong gawing kongkreto ang pagmamahal sa kapwa ko.  May chance na akong gawin ang mga ipinangangaral ko sa pulpito.

Siya nga pala, yung post ko na may pamagat na "Underserved," nanay ni Ayan ang tinutukoy kong patay doon.

Naalala ko tuloy ang nanay niya.  Kaladkad ang kanyang mga paa dahil sa stroke papalapit sa akin pagkatapos ng aming worship service, laging bukambibig, "Pastor, pag pray mo si Ayan.  Pastor, tulungan mo si Ayan."

Gusto kong sabihin ngayon sa nanay ni Ayan, "Huwag ka mag-alala kapatid na Mely, close na kami ng anak mong si Ayan."