TIIS GANDA

Health Day ng preschool dito sa church today.  May inimbitahan kaming dentist to check the  teeth of the children.  Nang bumaba uli ako sa classroom, nagle-lecture na ang dentist.  Teacher introduced me to the wife of the dentist, Mommy Fely, who was also there.

I was standing while talking to Teacher Irene and to our church secretary who was in front of the computer.

One of our members, Mommy Juling Manaoat, who serves as the coordinator for our Health Day called my attention so I went near them.  She was having a casual chat with Mommy Fely.

Mommy Juling: Pastor may sinasabi po sa inyo si Mommy Fely.
Mommy Fely:  Kung hindi po kayo ipinakilalang pastor sa akin, aakalain kong mayroon kayong pinopormahan.

Gumanti lang ako ng ngiti sa aking narinig.

With that remark I became conscious and curious onto what they are talking about.  Being a passive listener to their chat, I heard them said:

Mommy Fely: Kailangan ang pastor mabango, presentable kung manamit kasi humaharap siya lagi  sa tao.
Mommy Juling: Lahat po ba ng pastor mabango?
Mommy Fely (Umiling): Hindi e.
Mommy Juling: E ang pastor po namin (sabay kumpas ng kamay mula aking ulo hanggang paa na lalong nagpaconscious sa akin)?
Mommy Fely (Tumango na nakangiti)

Needless to say, I was flattered.  At least nagbubunga ang aking tiis ganda.  Hahahaha! Sumagi sa isip ko ang hair polish, lotion, facial cream, mouth wash, perfume, anti fungal cream, deodorant na mga ritwal ko bago bumamba ng opisina.  Minsan nga, sa dami ng kailangan kong i-apply, yung lotion, napagkakamalan kong hair polish at ang hair polish naman ay sa balat ko in-apply.  Hahahahahaha! Tiis ganda talaga. Madalas sa hindi, magpupunta lang ako sa palengke e nakapanlakad pa ako. I have long known that fact and responsibility to make myself appear descent, if not, best.  Nilalahukan ko pa ng killer smile.  Gusto ko talagang maging killer ang smile ko kaya gusto kong magpalagay ng alambre sa ngipin ko para mai-correct ang sumasaliwang lower teeth ko.  Hahahahahaha! Sad to say, hindi pa kaya ng bulsa ko. Hahahahahaha!  Kaya seldom people see me na nakapambahay lang kahit pa sa loob ng aming bahay.  Kulang na nga lang na pati sa pagtulog ay nakapanglakad akong damit.  Hahahahahahaha!  Madalas nga tanong ng aking mga anak, "Papa, saan ka pupunta?" Ang sagot ko naman, "Sa opisina." Huwag ka, ang opisina ko ay isang hagdan lang at isang ngiti ang layo sa aming bahay.  Hahahahaha!

Dahil sa kuwentong ito, gusto ko tuloy i-post at pasalamatan ang miyembro ko na nagbigay sa akin nito:

Nang tanungin ko ang presyo nito sa SM San Lazaro, tumambling ako sa mahal.  Parang ayaw ko na tuloy gamitin dahil nakakahinayang.  Hahahahahahaha!


At siyempre pa sa aking nanay:

Hindi man ito kasing mahal ng nauna, pero base sa kakayahan ngayon ng aking ina at sa pagmamahal niya sa akin.  Kasinbango na rin siya na maituturing.

I still have a lot to improve on personality development and grooming.  But I am happy to say that I am learning.  Sa mga sumusuporta sa aking pagpapaganda, ang masasabi ko lang, thanks to my sponsors.  Hahahahahaha! Sa mga nanlalait sa gayak at istura ng kanilang mga pastor, bakit hindi kaya kayo tumulong.  Kasi kung hindi kayo tumutulong, magaganda nga kayo pero ang papangit naman ng ugali niyo.  Hahahahahahaha!

Hindi ako nagtagal sa classroom, umakyat tuloy ako sa parsonage upang magshave.  Hahahahaha! Sinadya ko kasing hindi mag-ahit today. Nakakatamad din kasing araw-araw na magshave bukod pa sa hindi applauded ang aking shaver. Pero dahil, madalas, sa akin ang tingin ng mga tao bilang pastor,  TIIS GANDA ang dapat pairalin.   Hahahahahahaha!

RELEASE

Tanghali na ako nagising today, exactly 5:59 am.  These days, tanghali na sa akin ang oras na iyon.  Kasi nga, I need to rise earlier dahil part of my routine is to brisk walk, to journal and to eat taho.  Hahahaha!

Pero nagbabadya si ulan.  Makulimlim si kalangitan.  Naisip ko, magtutuLoy pa ba ako? Kaya lang, sinadya ko nang magmissed ng exercise kahapon. Mahirap naman kung masusundan na naman ngayon.

Kaya nagtuloy ako.  Habang naglalakad, tinitingala ko ang madidilim na ulap.  Dinadama ko ang malaming na hangin.  Sinasalubong ko ang mga tao sa kanilang paglakad.

Naisip ko, kung noon nga kahit umuulan nagtuloy ako sa exercise, ngayon pa kaya.  Ang kaibahan nga lang, wala akong payong na dala.  Mukhang handa akong sumabak sa ulan.  Hehehehe!

Nakarating na ako sa jogging area, inipit sa puno ang aking handbag na may lamang journal notebook at pen case.

Nagsimula nang umambon half way of my brisk walking.  Pero nagtuloy ako sa paglakad.  Sabi ko sa aking sarili, kapag lumakas ang ulan, silong na lang ako. Pero nakaisang round na ako sa umaambong umaga.

Naisip ko na namang tapusin na lang ang isang round. Pero nagtuloy pa rin ako.

Nang malapit ko na matapos ang second round, may nasalubong akong mag-ama, nakikiusap ang tatay na kung pwede ay hanggang kanto na lang niya ihatid ang papasok sa school na anak.  Bagama't unti-unti nang bumibitiw ang tatay, lumalayo na ang kanilang agwat, bakas ang pag-aalala ng anak sa paglingon-lingon nito sa kanyang ama.

Kinuha ko ang handbag ko at nagsimula nang magjournal.  Wala nang gaanong tao mula sa kakaunting tao kanina.  Kaya nagawa kong magjournal sa waiting shed na usually ay istambayan ng mga tapos nang magjogging na magkakaibigan.

Ok naman na sa waiting shed ako kasi once na tumuloy ang ulan, may nasilungan na ako.

Panandaliang nawala na sa isip ko ang mag-amang nagpra-practice maghiwalay.  May lalaki kasing tumigil sa kinauupuan ko at nagtanong ng direksiyon.  Wala naman siyang nakuha sa akin kasi bago pa lang akong naglalagi sa lugar na iyon. May isa namang nagjo-jogging na lalaki na sinubukang tulungan ang lalaking may hinahanap na lugar pero nabigo rin siyang ituro kung saan eksakto ang kanyang hinahanap.  Itinuro ng lalaki ang lalaking naghahanap sa guwardiya.  Pero ang sabi ng lalaki ay wala pa raw ang guwardiya.  Tinanghali rin kaya? Hahahahaha.

Tuloy ako sa journalling.  Nang ibaling ko ang aking tingin sa paligid, nakita ko na nagsisimula nang mag-isang maglakad ang bata papasok sa eskuwela habang ang tatay ay unti-unting humakbang pasunod, tinitignan kung magtatagumpay ang anak na mag-isa.

Naisip ko, that is a interesting scene of what we call, "the power of release."

Minsan, wala si haring araw sa umaga, ang sa jogging na aking mga kasama, si mamang guwardiya na maaaring pagtanungan, ang magtataho sa kanto at si tatay na gustong sanayin si anak na hindi lahat ng oras, naroon siya.

Sabi nga sa journal ko today sa Genesis 2, kahit ang Diyos ay kailangan din magpahinga.  So, puwede ring isang araw, para siyang tatay na nagsasanay sa anak na pumapasok sa eskuwela na mag-isa.

MAY PANAHONG WALA SILANG LAHAT. OK LANG YUN.  BASTA BA ANG SARILI MO AY LAGING NANDIYAN PARA SA IYO.

Siya nga pala, sa main road ko nakita si magtataho.  Wala raw gaanong tao sa jogging area kaya siya lumayo.  Umuwi akong masaya at enjoy na enjoy ang taho.

TUMBLING

Last night nakatanggap ako ng card.  An appreciation card from one of my members.  I was so happy to receive it because it came at the right time.  When the world is pulling me down, God used her by pushing me up.

The Front Cover

The Inside Pages

At dahil hindi naman readable sa picture ang kanyang sinulat, I will write it again for your reading:

To our dear Pastor Arnel,
   
      Pastor, this is a thank you card for the following reasons (hehehe parang report)

1.  For just being you;

2.  For exerting your efforts for the church without being pushy;

3.  For welcoming newcomers to the church (I am one of them);

4.  For being funny when delivering your sermon and when blogging;

5.  For your encouragement in times of trials and needs even if you, yourself is also facing your own   trials;

6.  For inspiring us all to do more to improve ourselves as you, yourself is doing by studying and now with the dissertation; and

7.  etc. etc. etc. etc!

     As you face a new endeavor in your career this is a simple gift for a Pastor, who truly loves the Lord!

(This member is a very private person kaya I rather withhold disclosing the name.  The card is enclosed with a cash gift as a promise of help for my dissertation).

More than the love gift, I appreciate the love this member joyfully expresses to a servant of God.

With the love gift and the Seven reasons of gratitude, ano pa ang masasabi ko kundi?:

PERFECT(sabi nga ni Ate Vi)  na may kasamang TUMBLING(ala Jhong Hilario)!:-)

OVERDOSED

Mayroon mga bacteria na kaya namang i-tolerate ng katawan.

Yun bang pwede na lamang deadmahin o kaya ay ipanalangin.

Pero meron namang matindi talaga ang pamiminsala.

Hindi makuha sa deadma at panalangin.

Hindi rin mapayapa nang ngitian man din.

Mentras pinagbibigyan, lalong  namimihasa.

Ako pa naman ang taong matiisin.

Mapagpakumbaba sabi ng ilan din.

Mabait at palangiti ang sabi naman ng marami.

Pero may oras na dapat lagyan ng hangganan.

Ang pagpaparaya, pagpapakumbaba.at pagdarasal.

Lalo na kung itinuturing ka nang basahan na puwedeng apak-apakan.

At pagsalitaan ng mga salitang di alintana kung ika'y masasaktan.

Nang ako ay magpastor, kinalimutan ko ang pagyaman.

Isinapuso ko ang paglilingkod at pinagsumikapang magampanan.

"Nang walang pag-iimbot at buong katapatan."

Pero may mga tao na hindi marunong kumilatis kung ano ang totoo sa puwet ng baso.

Nakakalat at nakabara sa bawat daraanan ko.

Kaya kahapon ako ay nagpasya.

Tapos na ang pagpapakumbaba, pagpaparaya at pagdarasal.

And I did what I must do.

I gave someone A DOSE OF HIS OWN MEDICINE!

At pasensiya na kung na-overdosed ka sa rami.

Hindi ka lang pala kasi bacteria kundi virus pa.

kung hindi papatayin ay lubhang nakakahawa

ANTI-STRESS

Finances? deadlines? relationships? obligations?  They are only a few of the many sources of stress.

I, myself, experience stress.  And they are a lot to count.

Good thing one of my members gave me this:

My question is, how can these tablets ease out my stress?

Does it give me an instant cash?

Does it help me in the household chores?

Does it help me improve on my relationships?

Does it enable me to beat my deadlines?

The answer is, it does not.  I guess, I just have to believe that it does and so it will.

But there are things that instantly make me cope up with stress even without vitamins supplement.  These are:

Me: Will I able to finish my dissertation within two months?
Adviser: Nothing is impossible with God.

Member:  Pastor, pwede mo akong grammarian sa iyong dissertation
Me: Thanks a lot!

Member:  Pastor, pasensiya ka na kung kinukulit kita sa dissertation mo, gusto ko kasing makatulong.  Baka meron kang pwedeng i-delegate sa akin para makatulong ako.
Me:  Salamat talaga! Ang kaso e, ako lang ang pwedeng gumawa ng kailangan kong gawin.

Friend: Pastor ang mahal magdissertation.  Magsabi ka lang at tutulungan ka namin.
Me:  Salamat at hindi ko na kailangan kayong tanungin pa para sa tulong.

Me:  Can you cook for our meals in the succeeding days?  I have no more time to do the cooking.
Member: Ipinagluto ko na po kayo ng bopis, pinaputok na tilapia, ginataang sigarilyas, porksteak etc.

Reader( She came over to my church): Pastor, patuloy pa rin akong nagbabasa ng inyong blog.  Keep on writing.  Sana magblog din ang ibang pastor.
Me: Thank you very much!

Sabi nga sa Proverbs 16:24, "Pleasant words are a honeycomb, sweet to the soul and healing to the bones."

MULAGAT

Kulang ako sa tulog lately.  Gawa ito ng pagiging puno ng schedule ko.  Dagdag pa nito ang pagising ko nang   sobrang aga para makapag-jogging.  Today is my 6th day na nakapag-exercise ako. Nate-tempt na nga ako na skip na lang uli ang exercise para may dagdag na tulog pero ang worry ko baka sobrang tagal ko na namang makabalik sa jogging world kundi man e baka tuluyan na akong tamarin.  It's been four years since I stopped jogging.  At ngayon na lang uli naulit "kung kailan ngang ang aking tiyan ay mayron ng laman." Hahahahaha!

Kayo ang epekto, tirik(inaantok) ako.  Ang katunayan nga habang sinusulat ko ang post na ito ay nakapikit ako sa antok.  Hahahaha!

Kaninang umaga, pagkagaling sa jogging, nag-almusal ako.  Pagkatapos umakyat sa kwarto at naupo sandali.  At dinapuan ng antok.  Sandaling nakatulog.  Pero kailangang magsunog ng kilay kasi may report na kailangan nang tapusin at dissertation na kailangan nang simulan.

Naligo.  Naghanda ng mga gamit paalis.  Nagpunta sa barbero para magpapogi(pagbigyan niyo na ako, puwede?) Hahahahaha! Pagkatapos ay pumila na sa LRT.

When the wagon was approaching, I positioned myself so that I will secure myself a seat.  In short, nakipaggitgitan ako.  I was blessed to have a seat.  I prayed na walang babaeng tatayo sa harapan ko para mapilitan akong tumayo para magbigay.  Hahahahahahaha!  At kung meron man, I prayed again na sana may kasama siyang jowa para sa bisig na lang niya kumapit.  Hahahahahaha!  At kung ayaw sagutin ang prayer ko at may girlaloo pa rin sa harap ko, sorry, pa rin kasi "marupok ang aking tuhod, kay daling lumimot." Hahahahahaha!  Nahihirapan akong tumayo nang matagal.

Pero, inaantok pa rin talaga ako.  At manaka-nakang nakakatulog during the trip.

Pero takot akong lumagpas na minsan nang nangyari sa akin.  Kaya bagama't pikit ang mata ko, gising naman ang tenga ko. Hahahahaha!  Sa tuwing hihinto kami sa istasyon, namumulat ako. Pagdating  ng D. Jose; mulat, Carriedo; mulat, Central Terminal; mulat, UN Avenue; mulat. 

Pagkalagpas sa UN, ako ay namulagat.  I-announced ba naman ng driver or pilot ng LRT, "Next station, Quirino."  Pagkarinig ko na kanyang announcement, nasabi ko sa sarili ko, "Whaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaat?" Biglang nagturn ang ulo ko ng 360 degrees.  Hahahahaha! Possessed? Umiikot ang ulo?  Hahahahahahaha! Tinignan ko ang aking paligid, takot ako na lumagpas ako.  Hinanap ko ang Quirino Highway at ang building ng Philhealth pero ang nakita ko ay ang Cathedral of Praise kaya nagduda ako.

Nakatiyak lang ako na hindi ako lumagpas nang marinig ko ang middle aged na lalaki na nakatayo, "Agad, agad? Di ba Pedro Gil muna bago Carriedo?  Nalilito na ang driver."

Lito man o inaantok ang driver, ang tiyak ko, nawala ang antok ko.  Hahahahahaha! Takutin ka ba naman na lumagpas ka ng babaan, sino ang hindi magigising.  Hahahahahahaha!

Anyway, salamat mamang driver ginising mo pati dugo at kaluluwa ko.Hahahahahahaha!

VICE GANDA

Pang fifth day ko nang nagjo-jogging. At di tulad noong Tuesday, nagpasikat si Haring Araw ngayon.  Wala nagbabadyang ulan.  Perfect day para mag-exercise.  Ngunit kagaya noong Tuesday, nag-iisa uli ako.

Actually, kagabi naisip ko nang lumiban muna sa brisk walking.  Maaga kasing papasok si Amen Learn dahil may National Admission Test sila for High School.  Kung hihintayin ko siyang makapasok bago ako mag-exercise, tanghali na.  Pero naisip ko naman na mahirap ang lumiliban kung mababaw lang naman ang dahilan.  Mahirap kasi magtuloy kapag medyo naputol ang nakaugalian.

Kasi naman, kapag nag-absent ako, malamang, lumiban na rin ako sa pag-journal ko. Yap, I coupled my day of jogging with my day of journalling.  Pagkatapos ng dalawang rounds, na around 30 minutes kung lalakarin, uupo na ako at simula na sa journalling.

Hindi lang journalling ang mahihinto, pati pagbili ko ng taho.  May magtataho kasi na nakahimpil sa waiting shed. Suki niya na ang mga joggers na katulad ko.

So, tatlong bagay na nagiging bisyo ko na.  Pag-exercise, pag-journal at pagkain ng taho.  Hehehehe!

Kaya naman ang title ng post na ito ay VICE GANDA.  Misleading ba?  Hindi naman.  Di ba kapag sinabing bisyo ay palagiang ginagawa.  Pero dahil negative ang connotation ng bisyo.  Nilagyan ko naman ng word na GANDA ang VICE.  Siguro naman, walang tututol na ang pag-exercise, pag-journal at pagkain ng taho ay isang magandang bisyo.

Isa pa, kahit nga si VICE GANDA nagiging bisyo na  rin ng maraming tao. Bakit kamo?  Lahat ng shows niya sa TV at pelikula ay pawang mga certified top raters at box-office hits.   At aaminin ko, minsan din akong naloko sa mga videos niya sa youtube.  Hehehehe!

Habang lumalakad ako pauwi, may na-realized ako na ikinatuwa ko.  Kapag nagtuloy-tuloy na ang vice ganda ko, mas nagiging organized ang araw-araw ko.  Alam mo naman ako may pagka-maARTISTa kaya madalas yung inspiration ang hinihintay para kumilos.

Siya nga pala, hindi lang pala tatlo ang nagiging bisyo ko.  Sa daan kasi, napaupo ako at bumili nito.

Hindi lang pala sa bisyo ito. Kundi isang bagay na kinalakihan ko.  Hehehehe!

Pero hindi ko inorder ito sa naunang kinainan ko.  Sa may tabing daan ito.  By the hand din ang pagserve ng lugaw rito.  Wala ring tray.   Pero di hamak naman na mas malinis  ang kuko ng serbedora dito.

Bisyo ko na ang kumain ng lugaw.  Pero kung ang  magserve naman sa akin ay si DUMInador ang kuko, buti pang maging lasengero na lang ako. Hahahahaha!

RIGHT TO MY HEART

Last Sunday, a cupid hit my heart.  And his name is Aiehn Deosjua.

Thanks a lot Teacher Joy Badilla for teaching our kids to be loving and sweet!

VALENTINES MODE

Matapos magjogging kaninang umaga, naglakad na kami ni Arthur pauwi.  Si Daviss naman ay umuwi sakay ng kanyang motor.  Si Amos ay nagjogging sa kanyang higaan. Hahahahaha!

Arthur: Pas(short for Pastor)Valentines na.
Me: Bumati ka na ba?
Arthur: Hindi pa Pas.  Wala akong load.
Me(Smile):

Dahil natanaw ko na wala nang bigas sa aming lalagyan kahapon, huminto kami sa tindahan upag bumili.

Arthur(Bumulong): Pas, babatiin ko ang tindera ng "Happy Valentines."
Me(Smile Uli)

Pagkaabot ng tindera ng bigas, biglang bati si Arthur

Arthur: Happy Valentines!
Seller(Smile)

Nagdecide kaming dalawa na batiin ng "Happy Valentines" ang aming mga nakakasalubong.  Pero ang ilan sa aming binati ay parang mga walang ka-VALENTINE. Hahahahahaha!

Sa paglakad naming papasok ng mall, bumati si Arthur sa isang mukhang dalaga.  Pero deadma lang si Ate.  Ako naman ang bumati sa isang mukhang DALANA.  Aba, deadma rin ang peg ni Nanay.  Hahahahaha!

Madadaanan namin ang tila  mag-asawa.

Arthur: Pas, wag mong batiin yan, baka sapakin tayo ng lalaki.

Ilang babae pa ang aming nakasalubong, pero deadma uli ang mga drama.

Malapit na sa entrance ng mall, may dalagang nakatayo at nagtetext.  Binati siya ni Arthur, huminto sa pagtext ang babae at nangiti.

Ako naman ang bumati, si mamang guard ang nakarinig.

Me: Happy Valentines!
Guard: Ha *&p)%$&)

Di niyo naintindihan ang sagot ni guard no?  Ako rin hindi e.  Nabigla yata sa bati ko at di niya alam kung ano isasagot niya. Hahahahahaha!

Tuloy ang batian.  Tuloy din ang deadmahan.  Isang babaeng estudyante ang binati ko.

Me: Happy Valentines!

Tuloy-tuloy lang ang babae:

Me: Deadma na naman?
Arthur: Pas, nakaheadphone, hindi ka dinig non.

Oo nga naman.

May nakasabay kami na babae na lumalakad.

Arthur: Happy Valentines!
Walking Girl (Smile) Happy Valentines!

Tapos ay inunahan namin siya sa paglakad.  Bati lang naman ang ibinibigay namin, hindi alalay. Hahahaha!

Next target, ang babaeng crew ng McDonalds.  Pero naunahan niya kaming pumasok ng store kaya hindi namin siya nabati. Hehehehe!  Sayang, baka ang iganti sa aming "Happy Valentines" e "Happy Meal" Hahahahahaha!

Nakalabas na kami ng mall.

Si Ateng Mestisa, feel na feel ang pagkasuplada.

Arthur: Pas, mas marami na ang gumanti ng bati sa akin kaysa sa yo ha?

Gawin bang career ang pagbati?  Contest pwede rin.

Sumakay naman ako sa hamon.  Binati ko ang aleng nagtitinda ng fake na headphone.

Me:  Happy Valentines!
Aleng Tindera(Smile with her face lightened up): Thank you! Same to you!

Nang kami ay pumasok na sa gate, sabay naming binati ni Arthur, ang tindera ng candies.

Arthur and Me:  Happy VALENTIMES! Oo, Valentimes.  Di ba dalawa nga kami kaya dapat ValentTIMES? Marami.  Hahahahahahaha!

Beck-beck:  Happy Valentines Pastor!

Arthur:  And daya si Pastor lang ang binati.
Me(Laughing)

Ginawa ni Arthur, nagmadaling batiin ang mga parents ng aming pupils sa aming preschool na nasa waiting area.

Arthur: HAPPY VALENTINES!

Panalo raw siya.  Papayag ba kayo na manalo siya?

Me: Happy Valentines sa inyo aking mga readers?

Siguro naman hindi kayo magde-deadma.

AN UNDOUBTEDLY GOOD MOVIE

Undoubtedly, this movie will make you doubt from the beginning to the end.

Undoubtedly, this movie will make you doubt the divinity of virtue.

Undoubtedly, this movie will make you doubt the innocense of compassion.

Undoubtedly, this movie will make you doubt that if people will ever change.

Undoubtedly, this movie will make you doubt on the certainty of your stand.

Add caption

Undoubtedly, one of the best movies in recent years.

Undoubtedly, this is a movie that is a must see for  people of faith.

Undoubtedly, this movie will disturb your faith in people.

Undoubtedly, this movie will make you  bring the four main characters back to  life ...through you.

A compassionate priest.  An uncompromising nun.  The nun between them.  And the mother who is willing to surrender her son for the sake of love.  They .are the people of DOUBT.

TODAY IS CHOOSEDAY

Today is Tuesday,  the second day of my attempt to slim down through brisk walking.  Pero muntik nang hindi matuloy. Dahil para akong estudyante na tatayo sa harapan ng classroom at magrereport, "Today is Tuesday.  Our weather for today is rainy."   Hahahaha!   Kasi naman pagbaba ko ng bahay, umiiyak ang buong kalangitan.  Naku naman! Second day pa lang ng aking attempt e magiging epic fail pa yata.  I went back upstairs, sat on the sofa in an unlighted receiving room.  Nagsimula nang maglakbay ang aking diwa.  What should I do?  Should I go back to sleep?  Should I face the computer? At habang nag-iisip ako ay dumarating na naman ang mga isipan ko tungkol sa mga critics ko.  Ang aga naman. O kaya sa mga bagay na kailangan kong gawin.  Pero pinigilan ko nang mag-isip para hindi ako ma-stressed.   Hahahahaha! Inisip ko rin na sabayan ang hip hop sa dvd pero masyado pang strenuous ang gayong exercise sa akin.  Ilang sandali pa, kinuha ko na ang payong sa study table at lumakad papuntang   jogging area.

Di ba determined ang lolo mo na magpaka healthy kahit suungin ang sabi nilang masungit na panahon?  Inisip ko kasi na kung papatalo ako sa ulan, mabibinbin na naman ang aking overdue health regimen.  Aanhin ang payong kung walang ulan di ba?

Pero hindi madali ang aking pasya knowing a lot of people would not do what I decided to do.  Lakad ...lakad ...lakad hanggang sa ako ay lumalayo na ng lumalayo.  At damang-dama ko talaga na ako ay malayo na.  Natutukso na akong bumalik.  Bakit ganon? Kahapon parang ang bilis kong nakarating.  Pero hindi naman mahirap sagutin ang tanong.  Kahapon kasi kasama ko ang panganay ko sa paglakad.  Pati na rin ang dalawang kabataan sa aming church.  Masarap talaga kapag may kasama ka, nagiging madali ang mga bagay-bagay.  Hindi mo gaanong ramdam ang kabigatan o ang kapaligiran.

Nang dumating na ako sa kanto bago ang jogging area, tumawag ako sa kabataang kasama ko kahapon.  Tulog pa siya.  Sinabi ko sa kanya kung nasaan na ako at ang maulang panahon.  Sinabihan ko rin siya na hindi niya kailangang sumunod.  O di ba nanggising lang ako?  Hahahahaha!

Pag dating sa jogging area, walang katau-tao.  Kailangan pa bang ime-morize yan?  Di ba nga umuulan?  Ay alam ko ngayon kung bakit ako tumawag sa kabataan ko.  Hindi ko pa pala alam kung saan ang mga liku-liko sa jogging area dahil baguhan pa lang ako.  Pero, mahirap na samahan talaga nila ako.

Kaya ang resulta, mag-isa lang akong naglalakad sa gitna ng subdivision.  Naalala ko tuloy ang kantang, "I am Singing In the Rain."  Wala naman ako sa mood na kumanta kaya, hindi nagtuloy sa awit ang paglalakad ko.  Kagaya ng agam-agam ko, hindi ko na alam kung saan ako liliko.  Kaya about face ako.  Maya maya pa, may kasalubong na ako na nagjo-jogging din.  Matanda pa sa akin. Pero wala siyang payong.  At tiyak ako na nagjo-jogging talaga siya dahil nasa gitna siya ng daan.  Kung ang first runner up sa Miss Universe na si Janine Tugonon  ay may cobra walk, yung mamang kasalubong ko naman ay may cobra run.  Hahahaha!

Hindi lang pala ako nag-iisa sa aking layunin na palusugin ang katawan.  Maya-maya pa uli, dalawang mama naman ang aking nakasalubong.  After all, hindi naman pala mali ang desisyon ko.  Marami pala kaming mali.  Hahahaha!

Nang feeling ko ay about an hour na ang walking ko, balik na ako.  Medyo feel good ang spirit ko kasi I was able to brave the RAIN, my ROUTINE.  Ibig sabihin, malapit na ako sa unstopability.  Hehehehe!  Who knows, next time, magwa-walking na ako kahit walang payong na dala?  Abangan!

At dahil feeling ko nga ay may naaccomplished ako this morning, I rewarded myself with this:

Kung may  BONA kid, ako naman ay batang lumaki sa lugaw.  Nang bata pa ako, pansiteria lang at lugawan ang pinagdadalhan sa akin ng nanay sa aming lakaran.  Wala pa namang Jollibee at Mcdo noon.  Nadaanan ko ang gotohan na ito kahapon pauwi.  Hindi na ako umorder ng softdrinks.  Health conscious na kaya ako ... ngayong umaga.  Hahahaha!

Matagal ang pagserved ng order.  Kung sabagay, yun na ang impression ko pagpasok ko pa lang sa kainan. Parang tinatamad ang mga serbedor.  Gawa siguro ng maulang panahon.  At nang finally i-served yung goto, hindi ko na inisip na uminom pa ng tubig pagkatapos.  Hahahaha!  Imagine, bared hand and fingers ang pagserved ng goto.  Wala man lang bang tray?  Kasama ba sa sahog ang bacteria?Hahahahaha!  Halos humalo na ang mga daliri niya sa goto ko.  At gusto kong punasan ang kamay niya ng sahog sa goto ko na tuwalya o beef stripped.  Ewan ko kung tama ang spelling ko.  Hahahahaha!  Yung itlog naman nila ang hirap buksan.  Dikit na dikit yung shell sa laman.  Naisip ko tuloy, reward ba ito sa sarili ko o parusa? Pero naubos ko rin. Sayang naman, laman tiyan din ito at laman ng post ko.   Hahahaha!

Dala na rin siguro ng makabasag ear drum sa lakas ng  kanta kaya naisantabi ko na ang mga irritants sa gotohan.  Hindi ko alam ang title pero ganito ang ilang lyrics. "Wala, wala naman, wala namang perpektong tao.  Ano ang epekto kung mayroon kang depekto ..."  Naisip ko, OO NGA NAMAN.  Instantly, pasok na siya sa songlist ko kahit na wala akong  kahit na isang kanta sa cellphone ko.  Hahahahahaha!

Umuulan pa rin nang umuwi ako.  Not a perfect day for others.  Kung meron nga talagang perfect day.  Ang importante lang sa "bad day" na ito, may mga lessons akong natutunan dahil pinili kong may matutunan kaysa magmukmok sa kung saan man TODAY IS CHOOSEDAY:-)

Pahabol pa.  Napansin ko na hindi na rin ako takot tumawid ng kalsada.  Magbuhat kasi nang humina ang tuhod ko, natakot na akong magtatawid nang mabilis.

THIRTEENTH-FOLD AMEN!

Dear Amen Learn,

Teen-ager ka na today.  Parang kailan lang, ang liit-liit mo pa.  Happy, happy birthday Anak.  As this early, I would like you to know how much your Papa loves you.  Sana nararamdaman mo.  

Amen Learn ang ipinangalan namin sa iyo kasi kailangang nagsisimula sa letter "A."  Pangalawa, isip namin ng Mama mo na ikaw na talaga ang panghuling anak namin.  Di ba nga sa dulo ng prayer ay Amen ang inalalagay. Ibig sabihin, tapos ang prayer.  Pero nakalimutan ko na hindi lang pala iisa ang Amen.  May three-fold at seven-fold Amen pa pala. Hahahahaha!  Hindi ko akalaing masusundan ka pa pala.  Hehehehe! At dalawa pa,sa iba nga lang Mommy.  Your second name is Learn.  It is a jumbled  "Arnel."  Ang Mama mo ang nagbigay sa akin ng nikname na yan.  Actually, it's her terms of endearment to me.  Marami raw kasi siyang natutunan sa akin.  Hehehehe!

Mayroong iba ang feeling ay ikaw ang aking favorite.  Actually, lahat kayo ng kapatid mo ay paborito ko.  Lahat kayo ay mahal ko.  Iba-iba nga lang ang pangangailangan ninyo.  Mas protective ako sa iyo kasi sa lahat sa inyong magkakapatid, ikaw lang ang may pinakamaikling panahon na nakasama mo ang iyong Nanay.  Mahigit isang taon ka lang nang namatay siya.  Natatandaan ko pa nang manggaling ako sa ospital, habang ang bangkay ng Nanay mo ay nasa morge, pagkauwi ko sa bahay, agad kitang kinarga at humagulgol ako nang pagkalakas-lakas at pagkatagal-tagal.  Labis ang awa ko sa iyo Anak.  Habang ikaw naman ay walang kamuwang-muwang.  Protective ako sa iyo kasi, medyo malayo ang agwat mo sa naunang dalawang kuya mo.  Sometimes, napagkakaisahan ka nilang dalawa.  Madalas, naglalaro kang mag-isa dahil silang dalawa ang magkasama.  Protective ako sa iyo dahil nakikita ko ang sarili sa iyo.  You allow people to take advantage of you.  You let people have their own way at your expense.  Protective ako sa iyo dahil may dahilan ako.  At sa akin na lang ang dahilang iyon.

I am sorry Anak kung maaga kang nawalan ng Nanay.  Hindi ko gusto iyon.  Lalong hindi gusto ng iyong Nanay ang mawala siya.  Walang may gusto noon.  Kaya lang, sa buhay, may mga nangyayari kahit hindi natin gusto.  There were times when you were still young that I wished that it should have been me that died and not your mother.  Isip ko kasi na mas may maibibigay na pagmamahal ang nanay kaysa sa tatay.  

Nonetheless, I tried to be the best father to you.  And if my best is not good enough.  I ask for forgiveness.  

If there is anything that I feel guilty on the way I raised you is making you feel that you don't deserve something expensive and best in life.  Patawad sa sobrang pagiging praktikal ko.  Kaya tuloy, kapag may gusto kang bilhin, ang tanong mo lagi, "mahal ba 'to?".  

Lately, natututo ka nang magkubli sa akin.  Hindi ko naman ipinagdadamdam.  May mga bagay naman talagang mabuting sa atin na lang.  Pero sa mga ibang bagay, please be true to me.  Maaaring ikagalit ko ang katotohanan pero mas magagalit ako sa kasinungalingan.  If there is anything that I would like you to become, it is to be true to yourself and to other people.

Anak, I would always stand by you.  I will always be proud of what you are and what you will be.  Always remember that.  I LOVE YOU VERY MUCH ANAK FROM THE BOTTOM OF MY HEART!

THE DOCTOR IS IN

Today, February 5 is a make or break day for me.  I said so because two months after, I should have presented my dissertation before the panelist.  Once I passed the defense, I would be graduating on April 5 from my Doctors of Ministry class.  Yes, by then, the title Doctor can be attached to my name.  But that is the least of my concern.  Doing my dissertation is what concerns me most.

Barely two months I have to complete my paper.  The idea was so daunting to me.  I don't see myself finishing the task within that short period of time.  And within that period of time, I have to squeeze in my duty as a hands-on father and my schedule as a  full time pastor.  I also have paper works for the coming conferences and am directing a children's camp.  I am busy as a bee.

That is why, my first question to my adviser is, "Can I do it in two months."  She answered me with full of conviction, "Nothing is impossible."

With that encouraging reply, I headed to Wesleyan University Philippines in Cabanatuan, Nueva Ecija where my adviser heads a research and archives department.

It was almost 2 pm when we met in her office.  We started brainstorming.  Our session together was enlightening.  With all her ideas on how to do about the paper, I am more determined to finish it on time and graduate on time.

I was reassured that indeed, "nothing is impossible."  Everything that she said was believable.

My next concern was equally if not more intimidating.  The expenses. She told me that I would be needing at least three panelist.  I have to pay them.  So is my adviser.  Budget for food, communications, transportation, photocopy, tokens for the respondents and for the clerical work need to be included too.

She asked one of her staff who recently finished his dissertation on how much he spent.  A conservative amount of P50,000 is what I need to produce.

Hearing him said the amount tempted me to forget all about what we had discussed about the dissertation.  Hahahahahaha!  My mouth almost shouted, "Whaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaat?"

It is not that I am not aware that it would be that expensive.  It is just that I have to produce thousands of pesos in two months time.

Now I know why medical doctors charged too high for a professional fee.  One can be sick and tired spending for studying medical courses.

Now I know why many Asian are studying medicine here in the Philippines.  It is much more expensive to become a doctor in their native land.  Doctors deserved to be rewarded.

But I am not sure that if it can be applied also to a would be Doctor of Ministry like me.  I may have the title but not the bread and butter.  Hahahahahaha!  Nonetheless, we also heal people. It may not be a physical illness but emotional, social and spiritual healing we do.

Anyway, it was clear to me from day one that I need not expect to be paid as a pastor or as a doctor.  People cannot pay me and should not say that they pay me as their pastor because you cannot pay the "life" of a person.  Pastors do not just give their time when they enter the ministy, they give their "very lives."  Life cannot be paid by any amount of money.

I entered the ministry because I would like to serve the people.  I would like to improve on my ministry for the same reason, to serve the people.